We zijn november 2022, de winter staat voor de deur, we hebben net Scherpenheuvel - Hapert achter de rug, en onze groep bikers daagt me uit om een nieuwe uitdaging aan te gaan: de Mill Mann Trail. Volgens diegene die hem in het verleden gereden hadden, een prachtige MTB tocht in het hart van Luxemburg met vertrek in Echternach. Er was keuze uit 40, 70 of 110 km.
Na overleg met het thuisfront besloot ik de uitdaging aan te gaan, ik schreef me in voor de 70 km. Björn zorgde voor een hotelletje zodanig dat we niet in de vroege ochtend moesten afreizen naar Luxemburg.
Op zaterdag 22 mei was het zover. We hadden afgesproken bij Marc thuis om 13u. Toen ik arriveerde stonden mijn collega bikers me al op te wachten.
Nadat we de fietsen in de camionette geladen hadden konden we vertrekken. Marc, Kristof, Johan, Hans en ikzelf, vergezeld door niet-leden Björn en Joachim, begonnen aan de trip richting Luxemburg. Daar aangekomen moesten we vanzelfsprekend eerst even onze dorst lessen met een weissenbier, om alvorens onze startnummers op te halen. Iets later waren we in ons hotel voor de avondmaal, om na wat Bitburg in ons bed te kruipen.
De volgende ochtend, namen we ene stevig ontbijt en trokken terug naar de start. Daar vergezelde Bram onze groep. Niet veel later waren we op weg. Kristof, Marc en ikzelf kozen voor de 70 km, Johan iets tussenin, en de rest de 110 km.
We kregen eerst een vlak rondje langs het plaatselijke meer om er dan direct in te vliegen met een klim van 3 a 4 km, en plots stonden er al 250 hoogtemeters op onze teller. En neen, vlakker werd het niet. We reden continu omhoog en omlaag, tot aan de eerste bevoorrading.
Niet veel verder was er de eerste splitsing, op een slordige 30 km van de start, ikzelf merkte al dat de rit loodzwaar ging zijn en overwoog om op de 40 km af te slaan, maar aangezien mijn collega's niets zeiden reden we verder op de 70 km. Kristof gaf later wel toe dat hij hetzelfde idee had als ik, maar soit, op karakter dan maar verder!
Onderweg kwamen we, buiten de verschillende bergen, ook verschillende technische stroken tegen. Deze waren, misschien toepasselijk, aangeduid met doodskoppen. Het was dan ook bij veel van deze zones verstandiger om af te stappen om te voorkomen dat je de binnenkant van een ziekenhuis in Luxemburg mocht aanschouwen. Desondanks dat je soms (korte) stukjes te voet moest doen, bleeft het een prachtig landschap.
Nog een bevoorrading later begonnen we aan een lange afdaling, van meerdere kilometers, maar dan wist je natuurlijk al wat er kwam. Een lange klim... En wat voor één. Kristof en Marc spraken over de Gladiator. Een Klim die meerdere kilometers lang is, en alleen maar steiler wordt, met op zijn steilste een stuk van maar liefst 27%. Bijkomend heb je hier een rotsachtige ondergrond waardoor je wielen amper grip hadden... Het gevolg? Op de steilste stukken moest ik noodgedwongen enkele stukjes te voet verder. De rest? Dat moet je hen zelf maar vragen.
Eens boven wachtte ons de 3de en laatste bevoorrading. We hadden nu 53 km onder de kiezen en van opgeven was geen sprake meer. We gingen verder over een relatief vlak terrein dat gevolgd werd door een lange afdaling... Onderaan deze afdaling was er een laatste splitsing. De verleiding was groot... maar het karakter was groter! We trokken verder op de 70 km. Boven aan de berg stond Kristof me op te wachten, maar stoppen was geen optie meer, ik voelde dat de krampen nabij waren en dus moest en zou ik blijven fietsen. Na nog een afdaling, en een laatste klim kwamen we uiteindelijk terug aan de finish.
Uiteindelijk kwamen we allemaal aan op de afstand die we wouden, en Johan, die finishte op 100 km ondanks dat hij voor minder ging.
Ik kan alleen maar zeggen dat het een prachtige, maar loodzware ervaring was. Ze zien me hier waarschijnlijk nog terug, en ik denk dat ik niet alleen ben.
Voor de liefhebbers van foto's van bikers die aan het sterven zijn, neem een kijkje op de website, er staan er verschillende op!